Hij was als de titel van het lied van Barry White. Verliefd als we waren, stapten we vol overgave in het wagentje voor de rit van ons leven. Over het grillige parcours van loopings, steile hellingen, diepe afgronden en wervelende wendingen, vreeën we ons naar het hoogtepunt. Daar genoten we van het uitzicht om vervolgens uitzinnig zwaaiend de volgende bocht in te gaan met G-krachten die zorgden voor sensationele gevoelens.
Na een tiental woelige ritten, veranderden de loopings langzaam in rondjes van een draaimolen met iedere dag hetzelfde zicht op de kont van het paard voor ons. Tot ik een jaar of wat geleden zag dat hij zijn blik verschoof naar de Lamborghini ernaast. Ergens halverwege was de vaart er zodanig uit dat een ander kans zag bij ons in te stappen. Ik werd verbannen naar de achterste rij en ik liet het toe. Terwijl hij met zijn nieuwe liefde alsmaar hoger leek te gaan, maakte de kurkentrekker voor mij alleen omgaande bewegingen neerwaarts. Mijn ogen openden op de dag dat ik besloot de vrije val zonder veiligheidsgordels in te gaan.
Ik kocht een huisje op het dunst bevolkte eiland dat ik kon vinden en laat me sindsdien elke ochtend wakker kietelen door de eerste zonnestralen. De rest van de dag dobber ik vreedzaam op de golven van het vrij zijn. Deze rust heeft de scharnieren van mijn creativiteit gesmeerd en de deuren wagenwijd opengezet. Verstoken van elke vorm van digitale verbinding met de buitenwereld, slurp ik alles wat om me heen gebeurt met volle teugen op. Vervolgens boetseer ik het tot kralen van woorden en rijg ze aan elkaar. Ooit zal ik de wereld mijn juwelenkist tonen, tot die tijd geniet ik eerst zelf van het grootste sieraad: vrijheid.